8 sierpnia 2016, Nowy Jork
*Emma*
- Jeszcze sporo musisz się nauczyć.
Chris
uśmiechnął się i podał mi rękę. Przed chwilą znokautował mnie po raz
setny tego dnia i zaczynałam mieć go naprawdę dosyć. Wstałam bez jego
pomocy i założyłam ramiona.
- Jeśli ani razu nie dasz mi wygrać, to jak mam nauczyć się atakować? - jęknęłam zrezygnowana.
- Póki ze mną nie wygrasz, nie będziesz się uczyć atakować. - oznajmił z uśmiechem.
Poczułam
ogromną ochotę, żeby zetrzeć mu go z twarzy. Uwielbiam romantycznego
Chrisa, droczącego się Chrisa, dziecinnego Chrisa, a nawet nauczyłam się
znosić Chrisa kontrolera i Chrisa złośnika. Ale z Chrisem trenerem nie
wytrzymam ani minuty dłużej.
- Patrzysz, jakbyś chciała mnie zabić. - stwierdził.
- Cóż, szczerze mówiąc, chcę.
- Ale żeby mnie zabić, najpierw musisz mnie złapać i znokautować. - wyszczerzył się.
- Nienawidzę cię.
- Ranisz mnie, mała.
Przechylił
się do tyłu, teatralnie łapiąc się za serce. Wykorzystałam okazję i
skoczyłam na niego. Momentalnie stracił równowagę i przewróciliśmy się z
impetem na treningowy materac.
- Przegrałaś. - szepnął mi do ucha. Poczułam przyjemne dreszcze na całym ciele.
Leżał
na mnie, skutecznie blokując mi kolana i nadgarstki. Sprytnie
manewrował ciężarem ciała - nie przygniatał mnie, ale jeśli tylko
spróbowałam się wydostać, natychmiast mi to uniemożliwiał. Cholerny pan
zawsze-cię-pokonam. I seksowny...
Nachylił się
nade mną tak, że jego usta prawie stykały się z moimi. Wbił we mnie
intensywne, niebieskie spojrzenie, niczym drapieżnik obserwujący swoją
ofiarę. Serce waliło mi coraz szybciej. Był tak blisko, a jednocześnie
tak daleko...
- I co teraz zrobisz? - wyszeptałam.
- A co chcesz, żebym zrobił? - spytał niskim, schrypniętym głosem.
Wyrzuciłam z głowy brudne myśli i uśmiechnęłam się złośliwe.
- Chcę, żebyś mnie puścił. Już.
Rzucił mi zaskoczone spojrzenie w stylu "Tak chcesz grać?". Wyraźnie stracił rezon.
-
Myślałem, że macie trenować, a nie obściskiwać się na środku sali. -
zakpił Ethan, stojący w drzwiach pomieszczenia. Poderwałam głowę,
próbując uwolnić się spod ciężaru Chrisa, ale on nawet się nie ruszył.
- Teraz trenujemy obściskiwanie się. - uśmiechnął się łobuzersko.
-
Chciałbyś! - prychnęłam coraz bardziej zażenowana tą sytuacją. Czułam
jak płoną mi policzki. - I w ogóle złaź ze mnie, ważysz chyba tonę!
- Sugerujesz, że jestem gruby? - spytał ironicznie, jeszcze mocniej wciskając mnie w materac.
- Sugeruję, że zaraz się uduszę. - wycedziłam.
- Zaraz wracam. - podniósł się zwinnie i podszedł do Ethana.
Rozmawiali półgłosem. Stwierdziłam, że to idealny moment, żeby zakończyć moje męczarnie.
- A ty gdzie? - zawołał za mną Chris.
-
Na dziś mi wystarczy. - odkrzyknęłam, znikając na korytarzu. Coraz
częściej udawało mi się nie zgubić w tym labiryncie. Szybko znalazłam
windę i wcisnęłam odpowiedni guzik.
Ogarnięcie się
zajęło mi mniej, niż pół godziny. Rozwaliłam się na łóżku, ciesząc się
tym błogim uczuciem nic nie robienia. Przerwało mi pukanie do drzwi. Nic
co dobre nie trwa wiecznie...
- Proszę! - zawołałam.
- Hej! - przywitał się Aiden. - Jest szefu?
- Jak widzisz. Nie ma. - sprostowałam, widząc jego niepewną minę.
- To świetnie. Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.
- Załatwisz mi przespanie całego następnego dnia? - spytałam z nadzieją.
-
No... eee... Nie do końca. Idziemy dziś z chłopakami do tego nowego
klubu w centrum. Szykuje się zajebista impreza. Co ty na to?
- Do Scandal Hell? Słyszałam o nim. Podobno nie ma wieczoru bez niezłej afery. Kto jeszcze idzie?
- Ian, Mike, Nick i Nate.
- Nick? O nie... - jęknęłam.
Nicolas jest najbardziej namolnym typem, jakiego w życiu spotkałam, a co gorsze, jest we mnie chorobliwie zakochany.
- Spoko, będziemy trzymać go z dala od ciebie. Słowo harcerza. - obiecał.
- Byłeś harcerzem?
- Aha. Przez ponad 5 lat. To były świetne czasy. - uśmiechnął się tęsknie. - To jak, idziesz?
- Niech będzie. O której?
- 22 pasuje?
- Idealnie.
- W takim razie do zobaczenia.
No
ładnie, ciekawe co ja teraz powiem Chrisowi. Scandal Hell nie jest
przyjaznym klubem pokroju Energy. Tam jest naprawdę niebezpiecznie. Mam
nadzieję, że uwierzy, że idę z kolegami na jedno, małe piwo. Ewentualnie
dwa.
Po wyjściu Aidena z powrotem rozwaliłam się
na łóżku. Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby te cholerne treningi były
przyjemniejsze. Wróciliśmy do Nowego Jorku już ponad tydzień temu i jak
na razie nie widzę żadnych skutków, oprócz bolących mięśni i miliona
siniaków. Chris ciągle powtarza, że jak ogarnę podstawy, to będzie mi
łatwiej, ale albo ja jestem tępym uczniem, albo on beznadziejnym
trenerem. Albo jedno i drugie.
Obudził mnie trzask zamykanych drzwi. Byłam tak zmęczona, że musiałam zasnąć.
- Obudziłem cię? Przepraszam. - mruknął Chris, kładąc się koło mnie.
- Nic się nie stało. - ziewnęłam. - Co robiłeś?
- Mamy sporo pracy.
Zakręcił na palcu kosmyk moich włosów, po czym puścił go luźno i wziął następny.
- Rozumiem.
- Zmęczyłem cię trochę, co? Ostatnio tyle się działo... Powinnaś więcej odpoczywać.
- Hej, wszystko w porządku. Nie musisz się martwić. Te treningi nie są nawet najgorsze...
Zaśmiał się. - Nie przepadasz za nimi.
- Średnio... Znaczy wkurza mnie, że nic nie umiem zrobić. - westchnęłam.
- Znajdę ci partnera do ćwiczeń. Będzie mi łatwiej korygować twoje błędy, a tobie wyprowadzić skuteczny atak.
- To może Aiden? - podsunęłam.
- Collins?
- Aha.
- Pogadam z nim. Może.
- Zazdrośnik. - zmrużyłam oczy.
- Wcale nie.
- Wcale tak.
- Nie...
- A jednak.
- Pfff...
- Skoro nie, to co powiesz na to, że idę dziś z chłopakami na piwo?
- Idź, przecież nie mam nic przeciwko.
- Serio nie masz?
- A czemu miałbym mieć?
- Ale ściemniasz. - uśmiechnęłam się.
- Za dobrze mnie znasz. - przewrócił oczami. - Z kim idziesz?
- Z Aidenem, Ianem, Mike'iem, Nickiem i Natem.
- Tylko ostrożnie...
Oho, czyżby szykował się wykład?
- Jasne, babciu. - zakpiłam.
- Wątpię, żeby twoja babcia całowała tak dobrze jak ja.
- Wiesz, nie chciałabym się o tym przekonać...
- I słusznie. - wyszczerzył się.
- Bleh, jesteś okropny. - posłałam mu krzywy uśmiech.
- Teraz to zauważyłaś? - mrugnął do mnie. - Lecę, bo Ethan zrobi ze mnie pasztet jak zaraz nie wrócę.
- Nie musi nic przerabiać. - burknęłam, gdy wyszedł.
- Ej! Słyszałem!
Uśmiechnęłam się do siebie. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego denerwowanie Blake'a daje mi tyle satysfakcji.
***
- Doleweczka? - spytał Aiden, podsuwając mi butelkę wódki.
Kiwnęłam głową. - Jasne. Co to w ogóle za mocne cholerstwo?
- Jakaś rosyjska, chuj wie.
Zaśmiałam
się. Siedzieliśmy razem przy barze już dobrą godzinę. Ian, Mike i Nate
prawdopodobnie testowali z kimś kabiny w łazienkach, bo nigdzie ich nie
widziałam. Niestety ta mękoła - Nick, ciągle kręcił się w pobliżu.
- Hej piękna.
O
wilku mowa, a wilk tuż tuż... Chociaż to jest raczej jakiś komar albo
mucha. Nie odczepi się, póki jej nie zabijesz, a ja naprawdę nie
chciałam popełniać morderstwa. Nie teraz i nie tutaj.
- Ile razy można ci powtarzać, że nie jestem tobą zainteresowana? - zapytałam znudzona.
- Co tak ostro kicia? Ja tylko chcę się z tobą zaprzyjaźnić.
- Jeszcze raz nazwiesz mnie w ten sposób i pożałujesz... - warknęłam.
- Akurat. - prychnął.
No cóż, czas sięgnąć po sekretną broń.
-
Albo w tej chwili się odpieprzysz, albo jeszcze dzisiaj powiem
Chrisowi, że mnie podrywałeś. Gwarantuję, że niewiele z ciebie zostanie,
Nicolas.
Chłopak cały pobladł i natychmiast się ode mnie odsunął.
-
Aaale po co te nerwy, tak? Ja tylko eee... Nieważne... Miło było
poznać... Yhh... Tak... Muszę iść, cześć! - zawołał, po czym uciekł na
drugi koniec sali.
- Jak widać Chris Blake to wystarczający argument. Ładnie rozegrane. - Aiden uśmiechnął się z uznaniem.
- Dzięki. - przybiłam mu piątkę. - Jeszcze jedna kolejka?
***
*Christian*
Zbliżała
się druga w nocy, a Emma nadal nie wróciła. Zaczynałem się martwić.
Oczywiście komórki nie odbiera, ale nie ma się co dziwić. Pewnie są w
jakimś klubie, a tam panuje jeden wielki huk i jazgot.
Poszedłem
do gabinetu, otwarłem kompa i zalogowałem się do programu
lokalizującego telefon danej osoby po numerze, albo danych personalnych.
Dla pewności wpisałem oba.
Mam nadzieję, że nie wpadła w żadne kłopoty... Niestety to jej specjalność.
Po
zaledwie kilkunastu sekundach, system wskazał mi dokładny adres, pod
którym mogłem znaleźć Emmę. I w tej chwili miałem ochotę ją udusić...
Kurwa mać... Milion razy powtarzałem jej, żeby pod żadnym pozorem, nawet
nie zbliżała się do Scandal Hell. Ale to w końcu cholerna, krnąbrna,
nieposłuszna Emma... Skaranie Boskie.
Chwilę
później jechałem już przez jaskrawo oświetlony Manhattan. O dziwo, nie
było korków. Całe szczęście. Zaparkowałem czerwone Lamborghini kawałek
od wejścia do pubu.
Wokół tłoczyła się grupa
przyćpanych imprezowiczów. Wykrzykiwali jakieś bzdury i wymieniali się
małymi woreczkami z białą zawartością. Jaskrawy neon na odrapanej
ścianie raził po oczach. W drzwiach minąłem się z napakowanym
ochroniarzem, który wyglądał, jakby sam nie oszczędzał się tego
wieczoru. Serio, czy tu jest choć jedna trzeźwa osoba? Co za melina...
Szybko znalazłem Emmę. Siedziała przy barze z tym całym Collinsem, na oko kompletnie pijana.
- Emma! - wydarłem się, podchodząc bliżej.
- Mmm, pan chodzący sex się zjawił. - wymruczała. Z pewnością była kompletnie pijana.
- Powiedziałbym raczej, że pan ostro wkurwiony. Wracamy do domu.
- Po coo? Masz jakieś plany skarbie? - zachichotała.
Szczęka mi opadła. Na miłość Boską, co ten cholerny alkohol zrobił z zawsze powściągliwą, nieśmiałą Emmą?
- Tak. Mam. - przerzuciłem ją sobie przez ramię, z przeczuciem, że i tak się inaczej nie dogadamy.
***
- Jesteś taki przystojny Chriiis. Co będziemy robić?
- Pójdziesz spać. - burknąłem. Może i jest nawalona w cztery dupy, ale mi i tak będzie potrzebny zimny prysznic. Długi.
- Z tobą? - spytała, rzucając mi uwodzicielskie spojrzenie spod rzęs.
- Nie.
- Czeemu? Już ci się nie podobam?
- Gdybym przespał się z tobą, podczas gdy jesteś w takim stanie, to rano chyba byś mnie zatłukła. - wyjaśniłem spokojnie.
Parsknęła śmiechem. - Pewnie tak. Ale przecież ty lubisz ryzykować hmmm? - Przesunęła paznokciem po mojej klatce.
Nie, nie wytrzymam... Wstałem z łóżka i założyłem ramiona. - Idź spać. Porozmawiamy rano.
- O czyyym?
- O wszystkim. Włącznie z twoją niewyżytą, pijaną wersją i jej propozycjami.
- Nadal są aktualne. Najlepiej do przetestowania w praktyce. - mrugnęła do mnie.
- Dobranoc Emma. - wycedziłem.
Obudziłem się na kanapie pod stertą koców. Skutki stania przez dwadzieścia minut pod zimnym strumieniem...
- Jezu, moja głową... - jęknęła Emma.
Zrzuciłem przykrycia i podszedłem do łóżka.
- Było jeszcze więcej pić.
- Czemu spałeś na kanapie? - wymamrotała.
- Wolałem trzymać się z dala od ciebie i twoich pomysłów.
- Jakich znowu pomysłów?
- Na wszelkie sposoby próbowałaś zaciągnąć mnie do łóżka.
Popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami.
- Że...co?
- To co słyszysz. - uśmiechnąłem się krzywo. - Robisz się okropnie niewyżyta po alkoholu. I bardzo bezwstydna.
Zaczerwieniła się i odwróciła wzrok.
- Przepraszam... To przez tą wódkę... - zaczęła się tłumaczyć.
- Emma, co ja ci mówiłem? - spytałem spokojnie, walcząc z wybuchem złości.
Spojrzała na mnie pytająco.
- Scandal Hell... - syknąłem.
- Daj spokój Chris, klub jak klub. - wzruszyła ramionami.
- Nie. W normalnych klubach ochroniarze są trzeźwi, a narkotyki nie sypią się na prawo i lewo.
- Nic się przecież nie stało.
- Ale mogło się stać.
- Ale się nie stało, Christian. Naprawdę przesadzasz! Nie jestem dzieckiem i nie muszę słuchać cię w każdej kwestii! - zawołała.
- Nie rozumiesz, że próbuję zapewnić ci bezpieczeństwo?! - krzyknąłem.
- To nie próbuj! To się robi męczące! Tak jak twoje scenki zazdrości.
- Więc cię męczę? - upewniłem się.
- Tak, dokładnie to powiedziałam. - syknęła.
- Gdybyś była ostrożniejsza i mniej postrzelona, inaczej by to wyglądało.
- Mam dość tej rozmowy. - Wstała, wzięła z szafy ubrania i zamknęła się w łazience.
Przetarłem
dłońmi twarz. Skoro nie wytrzymaliśmy bez kłótni nawet dwóch tygodni,
to nie chcę wiedzieć, co będzie dalej... W myślach przywołałem słowa
Emmy z plaży w Los Angeles. "Nigdy cię nie zostawię." Mówiła poważnie?
Chyba tak. Więc czemu znowu mamy spięcia? Bo jest nieodpowiedzialna. A
konkretniej nieodpowiedzialna, jeśli chodzi o jej własne bezpieczeństwo.
Gdy mieliśmy na karku rząd stawała na głowie, żeby nie popełnić
najmniejszego błędu. Ryzykowała wszystko, przyjeżdżając do Air Force.
Wszystko dlatego, że chodziło o mnie. Ona nie potrafi zadbać o siebie,
gdy jest sama. Myśli, że zawsze jakoś się wywinie i to jest podstawowy
błąd. No cóż, trzeba będzie jej go uświadomić.
***
*Emma*
Wzięłam
szybki prysznic, ubrałam się i zaplotłam włosy w luźny warkocz. Cała
złość mi jakoś minęła i zaczęłam dostrzegać jak głupio się zachowałam.
Jeszcze niedawno byliśmy na celowniku żołnierzy AFF, a w zasadzie nadal
jesteśmy, w dodatku nie wiemy jaki udział w tym wszystkim mieli Rodger i
jego świtka. W każdym razie McConey jest teraz na pewno wkurwiony na
maxa i co za tym idzie, możemy się spodziewać ataku w każdej chwili. No
ale ja oczywiście zawsze muszę być najmądrzejsza, postawić na swoim i
najebać się w najgorszej melinie w mieście. Brawo Emma, brawo... Nie
dziwię się Chrisowi, że się tak zdenerwował. Sama jestem na siebie
wściekła. Na pewno okropnie się martwił... Boże, jestem beznadziejna.
Trzeba to jakoś odkręcić.
Odetchnęłam
głęboko, stojąc przed drzwiami do gabinetu Chrisa. Ciemne drewno
odbijało jaskrawe światło lamp na korytarzu. Uroki podziemia - zero okien i
naturalnego światła.
Wyciągnęłam rękę i zapukałam niepewnie.
- Proszę.
- Mogę...? - spytałam cicho, zaglądając do pomieszczenia.
Chris odchylił się na fotelu.
- Przecież mówiłem, że nie musisz pukać. - mruknął.
Kiwnęłam tylko głową i usiadłam na krześle naprzeciwko niego.
-
Przepraszam... - wydusiłam. - Nie dość, że idiotycznie się zachowałam,
to jeszcze na ciebie nawrzeszczałam... Miałeś rację mówiąc, że jestem
postrzelona i nieodpowiedzialna, powinnam była cię słuchać, zamiast
udawać najmądrzejszą.
Wbiłam wzrok w papiery na biurku, oczekując kazania, krzyków i Bóg wie czego jeszcze.
Zamiast tego Chris pochylił się nad biurkiem i delikatnie uniósł mi głowę.
- Popatrz na mnie, Emma. - poprosił łagodnie.
Niepewnie spojrzałam mu w oczy.
-
Słuchaj... Czasem zapominam, że to wszystko jest dla ciebie zupełnie
nowe. Traktuję cię jakbyś siedziała w tej robocie tyle co ja albo
dłużej, a nie powinienem. To co zrobiłaś może było głupie i
niepotrzebne, ale to jedna z reakcji na stres. Wystarczy przyjrzeć się
temu, co działo się zaledwie dwa tygodnie temu...
- A gdyby Garry i Rodger to wykorzystali? Mogłaby wyjść z tego totalna katastrofa... Znowu z mojej winy. - szepnęłam.
- Jak to znowu...?
- No... - zawahałam się.
- Emma, jakie znowu... - naciskał Chris.
- To, że trafiłeś do Air Force... - zaczęłam.
- Jak możesz się za to obwiniać? - popatrzył na mnie zszokowany.
- Gdybym nie uciekła...
-
Cholera, zabraniam ci tak myśleć! - zawołał. - Nieszczęśliwy splot
wydarzeń, tyle. Nigdzie nie zawiniłaś, Emma. Naprawdę... - zapewnił
spokojniej.
- Ja sądzę coś innego...
- To przestań. Na szczęście jesteśmy już bezpieczni, tak?
Lekko skinęłam głową.
- Emm...
Chris wstał i przysiadł na biurku koło mnie. - Nie możesz się za to obwiniać, ok?
- Nie wiem...
Westchnął cicho.
- Zostawmy przeszłość za sobą. Teraz mamy za dużo problemów, żeby się nią przejmować.
- Chyba masz rację.
- A wracając do dzisiaj... Użyłem za ostrych słów, przepraszam.
- To ja nawaliłam, nie masz za co przepraszać...
- Chodź do mnie. - mruknął, wyciągając ramiona.
Bez
słowa zarzuciłam mu ręce na szyję i wtuliłam się w niego. Pachniał
znajomą mieszanką żelu pod prysznic, perfum i po prostu Chrisa. Zapach
jednoznacznie kojarzący mi się z poczuciem bezpieczeństwa.
- Wyskoczymy gdzieś wieczorem? - spytał z ustami przy moim uchu.
- Nagroda za takie zachowanie? Uważaj bo się przyzwyczaję. - uśmiechnęłam się lekko.
- Widzę, że humor ci wraca, bardzo dobrze. - odpowiedział z uśmiechem.
- To gdzie idziemy?
- Niespodzianka. - mrugnął do mnie porozumiewawczo.
- A powiesz chociaż jak mam się ubrać?
- Im bardziej minimalistycznie tym lepiej.
- Chciałbyś. - parsknęłam śmiechem.
- Nawet nie wiesz jak bardzo. - westchnął z rozmarzeniem.
Pokręciłam tylko głową. - Okay, nie przeszkadzam ci już. Do później?
- Jasne, mała.
Wróciłam do pokoju, zastanawiając się, co założyć. Sukienka? Spodnie? Nie mam pojęcia...
Nagle
całą bazą wstrząsnął charakterystyczny alarm, który sprawił, że
podskoczyłam nerwowo, jednocześnie upuszczając trzymane ubrania.
Poczułam, jak włosy jeżą mi się na karku. Nie... Napad. Krew odpłynęła
mi z twarzy, a żołądek zacisnął się w supeł.
__________________________________
Hej! Na wstępie chciałam przeprosić, że musieliście tyle czekać na rozdział, ale ostatnio mam mnóstwo na głowie. No wiecie, klasyfikacja na koniec roku i te sprawy.. W każdym razie mam nadzieję, że jeszcze ktoś został i czyta tego bloga? :)
Ok, nie przedłużam :D Miłego weekendu!
Little M.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz